ಎರಡಕ್ಕೂ ಜೋತು ಬೀಳುವ ಉದ್ದನೆ ಕಿವಿ. ಮೊಂಡು ಬಾಲ. ದೂರದಿಂದ ನೋಡಿದರೆ ಮೇಕೆ ಮರಿ ಅನಿಸೀತು. ಇಳೀ ಬಿದ್ದ ಕಿವಿಗಳಿಂದಲೇ ಇವಕ್ಕೆ ಶೋಭೆ. ತೇಜಸ್ವಿಯವರ ಕರ್ವಾಲೋದಲ್ಲಿ ಬರುವ ‘ಕಿವಿ’ಯೂ ಈ ಇಬ್ಬರ ದಾಯಾದಿಯೇ ಇದ್ದಿರಬೇಕು.

ಮನಸ್ಸು ತೊಡಗಿಸಿದರೆ ಏನೇನೂ ಸಾಧ್ಯ ಅಂದುಕೊಳ್ಳುವ ಮತ್ತು ನಂಬಿರುವ ನನಗೆ- ನನ್ನೀ ಹಾಳು ಕಾಲುಗಳು ಎಷ್ಟೆಲ್ಲ ತೂಗು, ಬಾಗುಗಳ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳಿಗೆ ಈವರೆಗೆ ಅನುವುಗೊಂಡಿಲ್ಲವೆನ್ನುವುದು ಇನ್ನಿಲ್ಲದ ಖೇದ ಹುಟ್ಟಿಸಿತು.

ಬರೇ ನಾದವಿರುವ, ಪದವೇ ಇಲ್ಲದ ಆಲಾಪವನ್ನು ಕೇಳಿದಾಗಲೊಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಹಾಗೇ ಕೇಳುತ್ತಲೇ ಇರಬೇಕೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನೇ ಸುಶ್ರಾವ್ಯವೆನ್ನುತ್ತೇವೆ. ಆ ಸಂಗೀತಕ್ಕೆ ಆಗ ಮಾತು ಅಡಚಣೆಯೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಮೌನ ಸಂಪನ್ನವೆನಿಸುತ್ತದೆ. ತಲೆದೂಗುತ್ತೇವೆ. ಅವಾಕ್ಕಾಗುತ್ತೇವೆ.

ಸಮಾರಂಭದ ಬಳಿಕ ಇವಳ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ನಾನು ಕಾರಿನತ್ತ ಸರಿಯುತ್ತಿರುವಾಗ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗಳ ಕಾರು ನಮ್ಮನ್ನು ಬಳಸಿತು. ಇವಳನ್ನು ನೋಡಿದ್ದೇ ಅವರು ಕಾರು ನಿಲ್ಲಿಸಲು ಹೇಳಿ, ಇಳಿದು ಅವತ್ತಿನ ನಿರೂಪಣೆಯನ್ನು ಹೊಗಳಿದರು. ಸುಮಾರು ಹತ್ತು ನಿಮಿಷ.

‘ನಿನ್ನೆ ಏನಾಯಿತು ಗೊತ್ತಾ ಸರ್?  ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಟ್ಯಾಂಜೇನಿಯಾದ ಪ್ರೈಮ್ ಮಿನಿಸ್ಟರ್ ವಿಸಿಟ್ ಇತ್ತು. ಪಿಎಮ್ ಅಂದಮೇಲೆ ಗೊತ್ತಲ್ಲ- ಎಷ್ಟು ಪ್ರೋಟೋಕಾಲೂ.. ಏನು ಕತೇ? ಈ ಮನುಷ್ಯ ಆಡ್ಮಿನ್ ಒಳಗೆ ಬಂದಿದ್ದಷ್ಟೆ- ಈ ಹಕ್ಕಿ ಮೇಲಿಂದ ಗಲೀಜು ಮಾಡಿಬಿಡ್ತು!